15 Οκτωβρίου 2017
Ο ευαγγελιστής Λουκάς μας παρουσιάζει μια από τις ωραιότερες και με βαθιά νοήματα παραβολή του Κυρίου μας . Μέσα από τα πρόσωπα και τις εικόνες της παραβολής ΄΄ του Καλού Σπορέως ΄΄ μπορούμε να αντλήσουμε πολλές και σπουδαίες θεολογικές αλήθειες. Σήμερα όμως τιμούμε και τους Αγίους Πατέρες της Εβδόμης Οικουμενικής Συνόδου που έγινε στη Νίκαια της Βιθυνίας. Εκεί, οι Πατέρες καθιέρωσαν την προσκύνηση και την ορθή διδασκαλία των ιερών εικόνων, στερέωσαν και προφύλαξαν τις Ιερές Εικόνες. Και θεμελιώθηκε η θεολογία περί της εικονογράφησης του Χριστού και των Αγίων μας ως πρόσωπα .
Και ο Χριστός, μας μίλησε σε όλη τη διδασκαλία Του με παραβολές και εικόνες από την καθημερινή ζωή. Προτίμησε αυτή τη μέθοδο διδασκαλίας γιατί οι εικόνες γίνονται ευκολότερα κατανοητές απ΄ ότι γενικές έννοιες και μένουν στη μνήμη μας. Εξάλλου είναι γνωστό σε όλους μας, πως η εικόνα αποτελεί το βιβλίο των αγραμμάτων.
Όπως προαναφέραμε σήμερα ακούσαμε την Παραβολή του Καλού Σπορέως . Ο Κύριος μας με αφορμή μια αγροτική ασχολία και συνάμα σημαντική για τη ζωή του ανθρώπου, μας μιλά για το γεωργό που πήγε για σπορά στο χωράφι του. Εκεί καθώς έσπερνε, κάποιοι σπόροι έπεσαν στο δρόμο και πήγαν χαμένοι, αφού καταπατήθηκαν από τους περαστικούς και έγιναν τροφή των πουλιών. Οι σπόροι αυτοί συμβολίζουν το Λόγο του Θεού. Ο δρόμος είναι όλοι οι άνθρωποι που ακούνε αλλά αμέσως μετά έρχεται ο διάβολος και παίρνει το Λόγο του Θεού από τις καρδιές τους και τον ξεχνούν. Οι καρδιές τους είναι σκληρές και δεν έχουν μέσα τους πίστη στο Θεό για να σωθούν.
Άλλοι πάλι σπόροι έπεσαν πάνω στις πέτρες και μόλις φύτρωσαν λίγο ξεράθηκαν αφού δεν υπήρχε χώμα και υγρασία. Εδώ οι πέτρες είναι οι άνθρωποι που με χαρά και ενθουσιασμό δέχονται το Λόγο του Θεού. Αλλά δεν έχουν βαθιές ρίζες και με τον πρώτο πειρασμό , με την πρώτη δυσκολία εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια και απογοητεύονται. Δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν και παύουν να πιστεύουν απορρίπτοντας το Θεό από τη ζωή τους.
Άλλοι σπόροι έπεσαν μέσα σε μέρος γεμάτο αγκάθια. Όταν οι σπόροι αυτοί φύτρωσαν πνίγηκαν από αυτά και δεν κατάφεραν να τελεσφορήσουν. Τα αγκάθια συμβολίζουν εκείνους που ακούν το Λόγο του Θεού , τον αποδέχονται αλλά με τις διάφορες ασχολίες , μέριμνες και υποχρεώσεις της καθημερινότητας, δεν του επιτρέπουν να αναπτυχθεί. Δίνουν προτεραιότητα στις διάφορες δραστηριότητες και ξεχνιέται ο Λόγος του Θεού. Και τελικά ο Λόγος καταπνίγεται και δεν καταφέρνει να καρποφορήσει.
Και τέλος, εκείνοι οι σπόροι που έπεσαν στη γόνιμη γη, αναπτύχθηκαν και απέδωσαν καρπό εκατό φορές περισσότερο, όπως αναφέρει το ευαγγέλιο. Η εύφορη γη είναι οι καρδιές όλων εκείνων των ανθρώπων που με καλή διάθεση αποδέχονται το Λόγο του Θεού. Έχοντας υπομονή και πίστη τον κρατούν μέσα τους. Με τον αγώνα και την προσπάθεια τους κάνουν τα πάντα για να γίνει πράξη, εφαρμογή ο Θείος Λόγος στη ζωή τους.
Από την ερμηνεία της σημερινής παραβολής παρατηρούμε τρεις κατηγορίες άγονου εδάφους , που αντιστοιχούν σε ανθρώπους που υπάρχουν και στις μέρες μας. Και ενώ δίνεται πολλές φορές η ευκαιρία να ακούγεται ο Λόγος του Θεού μέσα από κηρύγματα, ομιλίες , βιβλία και εκπομπές εκείνοι δεν έχουν διάθεση ή αδιαφορούν να Τον ακούσουν. Ας αναρωτηθούμε όμως, γιατί όμως συμβαίνει αυτό ; Μήπως φταίει ο σπόρος ή ο σπορέας ή τίποτα από τα δύο; Η αιτία δεν βρίσκεται ούτε στον σπόρο ούτε στον σπορέα αλλά στο είδος του αγρού που δέχεται το σπόρο. Δηλαδή, στο πως ο κάθε άνθρωπος κάνει τρόπο ζωής το Θείο Λόγο. Γιατί άλλοτε από αμέλεια και άλλοτε από αδυναμία για να αντιμετωπίσει τις διάφορες μέριμνες και απολαύσεις της ζωής , εμποδίζει και δεν φροντίζει την καρποφορία του Θείου Λόγου μέσα του.
Αγαπητοί μου αδελφοί, ας αναρωτηθούμε με αφορμή τη σημερινή ευαγγελική περικοπή σε ποια κατηγορία ανθρώπων ανήκουμε και εμείς; Το που ανήκουμε ευθύνη έχει ο τρόπος ζωής μας. Ας μας αφυπνίσει η παραβολή αυτή του Κυρίου μας και ας προσπαθήσουμε να δούμε αν η καρδιά μας , η ψυχή μας δέχεται να ακούσει το Λόγο του Θεού. Και να την κάνουμε γη αγαθή να τον δεχθεί. Με τον αγώνα, την πίστη και την υπομονή μας θα καταφέρουμε να αποδώσουμε ΄΄καρπόν εκατονταπλασίονα ΄΄. Αμήν!
