Οι φωτιές τώρα. Τα προηγούμενα χρόνια η υγεία. Αύριο ποιος ξέρει τι άλλο… Ζούμε σε μια κοινωνία και η ταχύτητα των γεγονότων προσπερνά τις προβλέψεις του νομοθέτη. Σήμερα έχουμε ένα γερασμένο Κράτος με μια αναχρονιστική δομή που σε καμιά περίπτωση και με το μοντέλο του υδροκεφαλισμού, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα ουσιαστικά ζητήματα της κοινωνίας. Σήμερα η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να παίξει ρόλο σε μια medium βάση και πραγματικά να αποκτήσει πόρους και νέες αρμοδιότητες, αλλάζοντας πάνω από όλα την δομή της αλλά και την νοοτροπία της. Ακόμη και το θέμα της παιδείας ξεκινά από την τοπική αυτοδιοίκηση αλλα και ο αθλητισμός.
Είναι δεδομένο πως το σχέδιο Καποδίστριας αλλά και Καλλικράτης δημιούργησαν περισσότερα προβλήματα από αυτά που έλυσαν. Αυτή είναι μία παραδοχή την οποία πρέπει να κάνουμε, κρίνοντας όχι την ίδια την ιδέα, αλλά των αποτελεσμάτων της εφαρμογής της.
Η Πέλλα δυστυχώς ήταν θύμα αυτών των πολιτικών. Σε επίπεδο Περιφέρειας εντάχθηκε σε ένα σχήμα με την Θεσσαλονίκη που πραγματικά μετέτρεψε έναν αυτοδύναμο νομό στον φτωχό συγγενή της Συμπρωτεύουσας που ρουφά όλα τα κονδύλια χωρίς να την νοιάζει η ανάπτυξη της υπαίθρου. Και γιατί να την νοιάζει όταν η Πέλλα είναι μόλις το 10% του πληθυσμού της Περιφέρειας ενώ για παράδειγμα η πιο μικρή Φλώρινα είναι το 25% της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας. Έτσι έχει μεγαλύτερη ισχύ και δύναμη ενώ διεκδικεί και περισσότερα κονδύλια.
Αλλά και στους Δήμους υπάρχει μεγάλο πρόβλημα όπου έχουμε τον τεράστιο Δήμο Πέλλας με την συνένωση πέντε πρώην Δήμων και τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει συνεχώς. Άλλωστε οι φωνές από την Κρύα Βρύση συνεχώς πολλαπλασιάζονται καθώς οι πολίτες της περιοχής αισθάνονται παραμελημενοι.
Γενικά αν δούμε μια ανάλυση του Καλλικράτη, θα καταλάβουμε πως αυτό το σχήμα με τους 300 plus Δήμους, τους 1.000 και πλέον αντιδημάρχους, τους 1.000 και πλέον Προέδρους ΝΠΔΔ των Δήμων και του Δημοτικού συμβουλίου, τους 5.500 περίπου προέδρους των τοπικών Κοινοτήτων και του 25.000 εκλεγμένους συμβούλους, δεν μπορεί να περπατήσει.
Άλλωστε οι παραπάνω θέσεις δεν δίδονται συνήθως με αξιοκρατικά κριτήρια αλλά με διαγκωνισμό διαφόρων τοπικών παραγόντων, οι οποίοι έχουν ελάχιστη έως καθόλου γνώση και εμπειρία των συστημάτων διοίκησης τόσο μεγάλων οργανισμών. Συνήθως, αποτελούν τους εκλεκτούς τοπικών φατριών, οι οποίες έχουν ένα και μοναδικό στόχο, την εξυπηρέτηση των στενών, τοπικών δικτύων και των συμφερόντων τους.
Η συνένωση διαφόρων περιοχών με καθαρά γεωγραφικό κριτήριο, προκάλεσε πολλές δυσλειτουργίες και, κυρίως, αντιπαλότητες, μεταξύ των διαφόρων κοινοτήτων, οι οποίες θεωρούν ότι αδικούνται έναντι άλλων, οι οποίες λόγω πληθυσμιακής υπεροχής, καταφέρνουν να εκλέξουν περισσότερους αντιπροσώπους.
Σήμερα το μοντέλο έχει τελειώσει. Θα πρέπει να αποτελέσει στόχο της Κυβέρνησης η αλλαγή του τρόπου διοίκησης αλλά ένα άλλο σύγχρονο, ευέλικτο και φυσικά αντικειμενικά δομημένο αυτοδιοικητικό μοντέλο που στόχο θα έχει την ένα δίκαιο σύστημα χωρίς αδικίες….
