Η Έδεσσα, η πόλη των νερών και των καταρρακτών, υπήρξε για δεκαετίες σημείο αναφοράς στη Μακεδονία.
Πρωτεύουσα του Νομού Πέλλας, ιστορικός τόπος, διοικητικό κέντρο, αλλά και σύμβολο ισορροπίας ανάμεσα στο φυσικό και το ανθρώπινο τοπίο. Και όμως εδώ και πολλά χρόνια η πόλη βιώνει μία σιωπηλή φθορά, ένα είδος υποβάθμισης που εκφράζεται με σταδιακές απουσίες.
Δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο γεγονός, είναι μια διαδικασία διάλυσης ρόλων. Η υποστελέχωση του νοσοκομείου (απουσία ΜΕΘ, ιατρονοσηλευτικού προσωπικού), οι καθυστερήσεις που πηγαίνουν με ρυθμούς χελώνας και αφορούν στο αν έχουμε την τύχη για δημιουργία δικαστικού μεγάρου στην ανυπαρξία σύγχρονου οδικού δικτύου και σιδηροδρομικού, η απουσία πανεπιστημιακής δομής που χάθηκε προτού μια δεκαετία. Και τώρα το κερασάκι στην τούρτα, οι φήμες για την απομάκρυνση του στρατοπέδου Καλέντζου και όπως λέει ο σοφός λαός μας όπου υπάρχει καπνός υπάρχει φωτιά.
Όλα αυτά συνθέτουν μία πραγματικότητα που οι κάτοικοι της πόλης μας αισθάνονται καθημερινά. Μια πρωτεύουσα που στα χαρτιά παραμένει πρωτεύουσα, αλλά στην πράξη φαίνεται να αδειάζει από περιεχόμενο.
Η υποβάθμιση μιας πόλης δεν είναι πάντοτε αποτέλεσμα κάποιας εχθρικής πολιτικής, συχνά είναι το αποτέλεσμα παρατεταμένης πολύχρονης αδιαφορίας. Όταν η κρατική μέριμνα στρέφεται αλλού, όταν τα έργα καθυστερούν, όταν χάνονται θέσεις εργασίας, όταν οι νέοι φεύγουν και οι δημόσιες υπηρεσίες συρρικνώνονται, τότε μια πόλη σβήνει, όχι με θόρυβο αλλά με σιωπή και η σιωπή είναι πιο επικίνδυνη από κάθε κραυγή.
Η πόλη μας παρά τα προβλήματα της διαθέτει τα πάντα για να σταθεί ξανά στο ύψος της, φυσική ομορφιά, πολιτισμικό υπόβαθρο, τουριστική δυναμική, ανθρώπους με μεράκι και φιλότιμο.
Εκείνο που λείπει είναι η πίστη ότι η Έδεσσα αξίζει και να σταματήσει το εγώ και να υπερισχύσει το εμείς, όταν μια κοινωνία δεν είναι ενωμένη και δεν αφήνει μακριά τίς παρατάξεις και τίς κομματικές ταυτότητες, τότε εύκολα αποδέχεται την υποβάθμιση ως μοίρα.
Η ευθύνη όμως δεν βαραίνει μόνο την πολιτεία, ανήκει και στους πολίτες, στους φορείς στους τοπικούς εκπροσώπους που οφείλουν να υψώσουν φωνή και να απαιτήσουν ενωμένοι για το καλό της πόλης δίκαιη μεταχείριση, να προτείνουν λύσεις και όχι να αρκεστούν σε διαπιστώσεις. Η ανάπτυξη δεν έρχεται ως δώρο, χτίζεται με σχέδιο, συνεργασία και αποφασιστικότητα. Ίσως λοιπόν το πιο ουσιαστικό ερώτημα δεν είναι γιατί υποβαθμίζεται η Έδεσσα αλλά αν θέλουμε πραγματικά να την υπερασπιστούμε.
Γιατί κάθε πόλη που υποχωρεί, κάθε κοινωνία που αποδέχεται την απώλεια, χάνει κάτι βαθύτερο από τις υπηρεσίες της, χάνει την αυτοπεποίθηση της. Η πόλη μας αξίζει να ξαναγίνει σημείο αναφοράς, όχι για να αποδείξει κάτι στους άλλους, αλλά για να αποδείξει κάτι στον εαυτό της, ότι μια μικρή πόλη μπορεί να ονειρεύεται, να επιμένει και να στέκεται όρθια απέναντι στην αγνωμοσύνη κάποιων ατόμων που εξυπηρετούν αυτές τις πολιτικές.
Νικόλαος Γκοτζαμάνης
Πρόεδρος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Έδεσσας και Αλμωπίας
Η υποβάθμιση της Έδεσσας και το δικαίωμα
