Πρώτος το έθεσε ο Ουμπέρτο Έκο. Μίλησε για την “επέλαση των ηλιθίων”. Όπως εξήγησε λόγω του διαδικτύου, άνθρωποι που υποστήριζαν μπούρδες και ανοησίες στο καφενείο και τους γινόταν καζούρα, τώρα έχουν τον τρόπο να βρίσκονται μεταξύ τους, να ενισχύουν τις τερατολογίες τους, να τις διαδίδουν. Να έχουν φωνή.

Με αφορμή την εκλογή Τραμπ και επεκτείνοντας την σκέψη του Έκο, θα λέγαμε ότι όλος αυτός ο κόσμος “που επελαύνει”, μπορεί πλέον και να επιλέγει έναν εξ αυτών και να τον εκλέγει αρχηγό. Να αναλαμβάνει μια χώρα αλλά και να επηρεάζει τον κόσμο ολόκληρο, όπως ο Τραμπ και αυτοί που επιλέγει.

Ασφαλώς ισχύει ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι που ο κόσμος των αξιών κατέρρευσε και είμαστε πια σε έναν κόσμο χωρίς αρχές. Ακρίβεια, ανισότητες, έλλειψη προστασίας των αδυνάτων και πολλά ακόμη. Όμως πάντοτε η κοινωνία αναζητούσε τους ικανούς και άξιους που θα άλλαζαν τα κακώς έχοντα. Όχι πια. Τώρα τους αναζητούν στους επικίνδυνους λαϊκιστές.

Υπάρχει ελπίδα η εκλογή Τραμπ να μας αφυπνίσει κοινωνικά και πολιτικά; Ναι υπάρχει. Βλέπετε ο εκλογικός νόμος των ΗΠΑ – που ισχύσει από το 1878 και ποτέ δεν άλλαξε – δεν του επιτρέπει άλλη θητεία. Κάθε μέρα που περνάει τον φέρνει όλο και πιο κοντά στην αποχώρηση από την εξουσία. Οι ΗΠΑ δεν μπορούν να αποκτήσουν μονίμως έναν Πούτιν ή έναν Ερντογάν. 

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Όταν θα φύγει ο Τραμπ – και κάθε μέρα που περνά αυτό πλησιάζει – τι θα μας αφήσει; Θα υπάρχει ένας όμοιος διάδοχος του οπότε η παρακμή θα εδραιωθεί, ή θα έχει αποκαλυφθεί στην πράξη η ανεπάρκεια και η επικινδυνότητα αυτού που πρεσβεύει οπότε και θα επιστρέψουμε σε μια άλλη κανονικότητα όπου οι ικανοί θα αναλάβουν να διορθώσουν τις αιτίες που φτάσαμε ως εδώ;