Ούτε τρεις μέρες δεν κράτησε αυτό το… θαύμα. Την περασμένη Πέμπτη δύο τεχνίτες του δήμου τοποθέτησαν τρία κολωνάκια εμπρός από τον Αγρότη του Λόγγου, στην ” διατηρητέα” συνοικία Βαρόσι Έδεσσας, για να μην παρκάρουν τα αυτοκίνητα και εμποδίζουν την πρόσβαση των επισκεπτών που θέλουν να φωτογραφίσουν το εμβληματικό μνημείο. Όμως για πολλοστή φορά, η αδιαφορία των οδηγών που θέλουν να παρκάρουν τα αυτοκίνητα τους μέσα στο πεζόδρομο της παραδοσιακής συνοικίας και η απροσεξία τους έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Το κολωνάκι δεν έμεινε… ούτε μια μέρα στην θέση του. Αναρωτιέται κανείς, σε ποια άλλη χώρα του κόσμου ασχολούνται οι πολίτες με τα διάφορα προβλήματα της καθημερινότητας των οποίων η επίλυση αλλά και ο σεβασμός είναι πράγματα αυτονόητα;

Έγινε η νύχτα μέρα με το χθεσινό αυγουστιάτικο φεγγάρι ! Τέτοια ήταν η φωτεινότητα του ώστε μπορούσε κανείς να περπατήσει άνετα, όπως με το φως της ημέρας. Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη στις 5,15 το πρωί και δείχνει το φεγγάρι στη δυτική πλευρά της Έδεσσας

Μια τέτοια μέρα, πριν τρεις δεκαετίες, περίπου, όταν είχα αποκτήσει ένα μεγάλο τηλεσκόπιο, το είχα στήσει από νωρίς σε ένα βολικό σημείο και όταν το φεγγάρι του Αυγούστου ήταν στο ζενίθ, γύρω στα μεσάνυχτα, εστίασα το φακό πάνω του και… ταξίδεψα πάνω από την επιφάνεια του, όπως κάποτε οι αστροναύτες με την σεληνάκατο. Είδα με μεγάλη λεπτομέρεια, την επιφάνεια της σελήνης με τους κρατήρες που έχουν σχηματιστεί κατά την γέννηση της, πριν εκατομμύρια χρόνια. Ήταν τέτοιος ο ενθουσιασμός μου, ώστε δεν ξεκόλλαγα το μάτι μου από το προσοφθάλμιο, όπως λέγεται το μέρος όπου βάζουμε το μάτι μας. Απόλαυσα ένα υπέροχο ταξίδι στο διάστημα, με την εικόνα του τηλεσκοπίου και την φαντασία μου. Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ξύπνησα και κοίταξα το πρόσωπο μου στο καθρέφτη, είδα κάτι που λίγο έλλειψε να λιποθυμήσω! Η κόρη του ματιού μου ήταν τεράστια! Έκανε τρεις μέρες να επιστρέψει στο φυσιολογικό της μέγεθος! Ευτυχώς δεν έπαθα μεγαλύτερη ζημιά, λίγο έλλειψε να καταστρέψω τον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού μου. Ήμουν, τελείως, αρχάριος στην χρήση του τηλεσκοπίου που δεν έπρεπε να το χρησιμοποιήσω σε ένα τόσο φωτεινό ουράνιο σώμα, όπως είναι η πανσέληνος του Αυγούστου. Το κυριότερο, δεν έβαλα κανένα φίλτρο, όπως έπρεπε και πάλι με προσοχή.

Δεν ξαναμπήκα στο πειρασμό να δω την πανσέληνο με… τηλεσκόπιο, είναι άλλωστε υπέροχη και με γυμνό μάτι !

ΜΙΑ ΒΡΥΣΗ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΔΙΨΑΣΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΑΤΗ !!!

Τρεις μοναδικές φωτογραφίες που δημοσίευσε το περιοδικό “Αρχαιολογία” μαζί με αρχιτεκτονικής μορφής, λεπτομέρειες από την Χριστίνα Ζαρκάδα, τότε υπάλληλο της της Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων. Η πρώτη φωτογραφία απεικονίζει την δεξιά πλευρά της οδού Μακεδονομάχων, με κατεύθυνση προς το πάρκο των καταρρακτών. Οι άλλες δύο φωτογραφίες απεικονίζουν το εσωτερικό των “διατηρητέων” οικιών Γιούσμη και Βαλάσα.

Στην θέση των “διατηρητέων” σήμερα υπάρχουν μόνο τα οικόπεδα.

Το Διοικητήριο της Έδεσσας είναι, σήμερα, ένα πενταόροφο κτίριο που στεγάζει τις υπηρεσίες της αποκεντρωμένης αντιπεριφέρειας Πέλλας αλλά και κάποιες άλλες υπηρεσίες που, είτε ανήκουν στην κεντρική διοίκηση, είτε είναι υπηρεσίες που έχουν ενταχθεί στους δήμους (όπως λ.χ.το τμήμα πολεοδομίας). Πόσοι, όμως, γνωρίζουν ότι το κτίριο του Διοικητηρίου έκανε περίπου δέκα χρόνια να κτιστεί και αρχικά είχε σχεδιαστεί ως τετραώροφο; Όταν οι εργασίες του πλησίαζαν προς το τέλος, η εφημερίδα “Ελληνικός Βορράς” δημοσίευε την σχετική ανταπόκριση μου, μαζί με την φωτογραφία που δείχνει το ημιτελές κτίριο. Ήταν Ιούνιος του 1976 …

Το άθλημα του βόλλεϋ ήρθε στην Έδεσσα αργά, τουλάχιστον σε επίπεδο σοβαρής μορφής και πρωταθλητισμού.

Προηγείται στην Σκύδρα ο Αριστοτέλης, στις αρχές του 70 και γύρω στα 1977 ο Εδεσσαϊκος σκέφτεται να κάνει μια σοβαρή είσοδο στο νέο, για την Έδεσσα, άθλημα. Έτσι, ύστερα από μερικές άκαρπες απόπειρες, προσλαμβάνει τον Αύγουστο του ίδιου έτους τον εδεσσαίο βολευμπολιστα Χριστόφορο Κίτκα που αγωνίζεται στον Άρη Θεσσαλονίκης και είχε παίξει και με την εθνική μας ομάδα.

Ο Χριστόφορος μπαίνει με όρεξη για δουλειά και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα σχηματίζεται η πρώτη ομάδα με αξιώσεις για το μέλλον. Τα επόμενα χρόνια η ομάδα απογειώνεται και κατακτά την κορυφή.

Η πρώτη, ωστόσο, ομάδα είναι αυτή της φωτογραφίας που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΕΛΛΑ την 20/3/1978. Αξίζει να αναγνωρίσετε τα πρόσωπα και να διαβάσετε τα ονόματα των παιδιών στην λεζάντα, όπως και να διαβάσετε και το μικρό απόσπασμα από το ρεπορτάζ.

Επειδή αρκετοί αναρωτήθηκαν γιατί αυτή η… άκαιρη και.. ύποπτη επαναφορά του θέματος της κατεδάφισης του εμβληματικού (και,ναι, θρυλικού, για όσους φοίτησαν εκεί, μαθητές και μαθήτριες της Έδεσσας) Περικαλλους Γυμνασίου , ενός ιστορικού σημείου της πόλης, όπου εκτός από χώρος μετάδοσης της γνώσης υπήρξε και τόπος δακρύων (για όσους γνωρίζουν ιστορία και δεν την ξεχνούν) αφού στο προαύλιο του κτιρίου οι κατοχικές δυνάμεις των ναζιστών συγκέντρωναν τους εδεσσαίους πατριώτες και από εδώ τους φόρτωναν για το Γεντί κουλέ αλλά και για τα πολεμικά πλοία στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης (ένας εξ αυτών και ο αδελφός του πατέρα μου), αλλά και για ένα σωρό λόγους, ακόμα, αυτός ο χώρος ήταν “ιερός” για τους εδεσσαίους που δεν θέλουν να ξεχάσουν ποτέ την ιστορία τους. Επειδή κάποιοι επιμένουν στα γνωστά λεκτικά πυροτεχνήματα και επειδή αυτός ο χώρος δεν έχει βρει, ακόμη, τον προορισμό του( μέχρι και χώρος ανέγερσης μουσείου έγινε, με τροποποίηση του πολεοδομικού σχεδίου της πόλης, ύστερα από την δωρεά 2,5 εκατ. ευρώ από τον Αν. Μπίλη) ενώ σήμερα ρημάζει με ένα εγκαταλελειμμένο αναψυκτήριο, μια οδυνηρή, υποβαθμισμένη εικόνα της Έδεσσας. Για αυτό δημοσιεύω σήμερα το ρεπορτάζ για την ανέγερση του Γυμνασίου Αρρένων Έδεσσας στον ΊΔΙΟ χώρο, ύστερα από την κατεδάφιση του παλιού κτιρίου. Τα κείμενα αυτά τα δημοσίευσα στην εφημερίδα ΠΕΛΛΑ, την οποία διηύθυνα και εξέδιδα πριν από 50 χρόνια, στα φύλλα της 26/2 και 5/3 1975. Επειδή όμως δεν ήταν τεχνικά εύκολη η αντιγραφή, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα διαβάσει εάν κάνει ΚΛΙΚ πάνω στην εικόνα και μεγέθυνση.

Δύο φωτογραφίες από το μακρινό παρελθόν.

Η πρώτη φωτογραφία δείχνει το κτίριο του θρυλικού Γυμνασίου της Έδεσσας, το ονομαζόμενο και ” περικαλλές” στην φάση της αποδόμησης του.

Η δεύτερη φωτογραφία δείχνει το κτίριο στην περίοδο της ακμής του, όταν τα αγόρια και κορίτσια της πόλης πλημμύριζαν, καθημερινά, όλους τους χώρους, εναλλάξ, επειδή τη μισή μέρα λειτουργούσε ως “αρρένων” και την άλλη μισή ως ” θηλέων”. Για να υπάρχει ισορροπία, όταν την μια εβδομάδα ήταν π.χ. το πρωί ” θηλέων” την άλλη εβδομάδα το πρωί ήταν “αρρένων” . Η απόφαση της κατεδάφισης του ξεσήκωσε αντιδράσεις. Τελικά, παρέμεινε μέχρι σήμερα το ερώτημα: ποιος πήρε την απόφαση, ο Δήμος Έδεσσας ή η επιτροπή των γονέων και κηδεμόνων; Στο θέμα αυτό θα επανέλθω, επειδή κάποια πράγματα είναι καλό να ξεκαθαρίζουν, έτσι, για την ορθή ιστορική μνήμη και την ευπρέπεια του λόγου.