ΘΡΗΝΟΣ
Θρηνεί η όχι η ψυχη, μια μαύρη καθημερινη η Δήμητρα αποφάσισε,
καθόλου δεν λογάριασε ότι η Περσεφόνη ετοιμαζεται να βγει, στελνοντας θυσία γιαυτην, ανθή από τα καλύτερα γένη, ανθρωπων γεμάτα ζωή!
Ητανε νια, ήταν μικρουλια
Είχαν φτερά και πέταγαν σαν μικροπουλια,
με ανθή στα μαλλιά και όνειρα πολλα
Τον γάμο να προλάβουν, το σπίτι τους με όνειρα να κάνουν!
Και ο Χάρος τα ερωτεύτηκε
Και πήρε μορφή τραινου
Τα ανέβασε στο βαγόνι του και πια δεν τα γυριζει
Δικά του τα κάνε με μιας στης λήθης το ποτάμι, να βλέπει και να χαιρεται
Της Ανοιξης τα νειατα,
μία και αυτός στερήθηκε του Έρωτα τα χάδια!
Χάροντα, πες τι θες το τραίνο να γυρίσεις?
Χρυσάφι, Σμυρνα, Λίβανο η των Γονιών το κλάμα?
Είναι πικρό για τους γονείς, τους φίλους και τους συγγενείς, τον γόνο τους να χανουν
Προσεύχομαι εις Τον Θεό
Τον πόνο τους να γειάνουν!!
Αικατερίνη Δελιμπόκη
